Trudne klejenie płytek z kamienia i szklanej mozaiki. Na co zwrócić uwagę?

Sam proces klejenia okładzin powinien przebiegać z uwzględnieniem podstawowych zasad montażowych. Należy więc zadbać o przygotowanie podłoża, które finalnie powinno być: pozbawione spękań, nośne, równe, suche, oczyszczone z powłok antyadhezyjnych (kurz, tłuszcz, pyły i bitumy) oraz wolne od agresji biologicznej czy chemicznej.

Elementy o słabej przyczepności (odspojone tynki i powłoki malarskie) muszą zostać usunięte, a nierówności i ubytki wyrównane zaprawą wyrównawczo-murarską.

Do tego, powierzchnie chłonne należy zagruntować preparatem gruntującym. W przypadku gładkich płaszczyzn betonowych, wskazane jest zmatowienie ich grubym papierem ściernym, odpylenie, a następnie zagruntowanie preparatem.

Czytaj także: Sprawdzony sposób na energooszczędny montaż okien połaciowych

Aplikacja zaprawy klejowej odbywa się przy użyciu pacy zębatej (wym. zębów pacy dobrać odpowiednio do wielkości płytek). Zaprawa powinna pokrywać minimum 80% powierzchni wewnętrznej płytki. Przy pracach na zewnątrz budynku lub w miejscach narażonych na silne obciążenia, stopień krycia wzrasta nawet do 100%.

Okładzinę dociska się do podłoża, by następnie, delikatnymi ruchami, ustalić jej ostateczne położenie. Dla osiągnięcia optymalnego efektu, należy sprawdzić w specyfikacji wybranego produktu, najważniejsze wskazania wykonawcze czy zalecania co do zastosowania.

Wśród nich znajdą się m.in.: czas na dokonanie korekty położenia, optymalna oraz maksymalna grubość warstwy klejowej czy średnie zużycie zaprawy.

Każdy produkt posiada bowiem unikatowe właściwości, które w zestawieniu z uniwersalnymi, sprawdzonymi regułami, decydują o powodzeniu całej aplikacji.