Drewno w salonie. Zobacz 15 pomysłów na naturalną podłogę

Dąb i jesion w różnych wybarwieniach i wykończeniach, znów staje się najmodniejszy w polskich wnętrzach. Ciepła drewniana posadzka doda uroku każdemu wnętrzu, pod warunkiem, że jest prawidłowo ułożona.

Dębina, niezmiennie od wielu lat, pozostaje najczęściej układanym gatunkiem drewna krajowego. Stałą, stosunkowo wysoką popularnością cieszy się również jesion. Na znaczeniu w ostatnich latach straciły zdecydowanie olcha, buczyna, grab czy brzoza. Ostatnio układa się też coraz więcej drewna krajowego modyfikowanego termicznie lub chemicznie.

Układanie klasycznych gatunków drewna krajowego (dębu czy jesionu) o naturalnym wybarwieniu nie powinno przynosić parkieciarzom większych kłopotów. Niemniej, należałoby przestrzegać kilku podstawowych zasad sztuki parkieciarskiej, związanych z przygotowaniem podkładu, rozplanowaniem układu czy wzoru poszczególnych elementów oraz wykończeniem warstwy wierzchniej. Zdecydowanie większe problemy może sprawiać montaż i późniejsza eksploatacja gatunków modyfikowanych.

Sposób na deskę

W Polsce, podobnie jak w całej Europie, największą popularnością cieszą się bardzo duże deski dębowe, których szerokość dochodzi nawet do 20-25 cm. Jest to materiał nawet kilkakrotnie droższy niż klasyczny parkiet, jednak bardzo wysokiej jakości i umożliwiający ciekawe aranżacje pomieszczeń.

Tak duże elementy z dębiny są popularne nie tylko w przypadku litych parkietów, ale również w deskach warstwowych. Dosyć często stosowane są też jesion, rzadziej klon i akacja (głównie w wersji akacji parzonej).

Dominującymi obecnie układami deszczułek są wzór okrętowy (angielski, wolny) lub cegiełka. Taki sposób układania wynika z generalnego uproszczenia architektury wnętrz. Parkieciarzowi ułożenie takiego wzoru nie nastręcza większych trudności, jednak należy uwzględnić fakt, że deszczułki w takim układzie bardzo mocno „pracują” - w sezonie grzewczym kurczą się i wówczas mogą wystąpić pomiędzy nimi szczeliny, natomiast w okresie letnim pęcznieją, czego skutkiem jest zjawisko tzw. łódkowania parkietu.

Dlatego rzemieślnik, zanim przystąpi do montażu parkietu, powinien ocenić warunki klimatyczne na budowie i na tej podstawie określić wilgotność równoważną drewna, a następnie poddać materiał ostrej selekcji pod względem jego wilgotności. W tym przypadku parkieciarz musi również samodzielnie wyliczyć wymiary dylatacji (obwodowych i dzielących większe powierzchnie podłogi na pola dylatacyjne). Innymi sposobami układania parkietów są wzory w jodełkę, kwadraty czy bardziej skomplikowane wzory z wykorzystaniem kostek (często z zastosowaniem kilku gatunków drewna).

Drewno po „liftingu”

Parkieciarze coraz częściej muszą zmierzyć się z układaniem posadzki z drewna krajowego poddanego różnego typu modyfikacjom. W swej pracy spotykają się z układaniem podłóg wykończonych fabrycznie (parkietów warstwowych), które są poddawane, np. zabiegom szczotkowania, wędzenia czy postarzania. Zaletą układania takiej podłogi jest możliwość jej użytkowania bezpośrednio po ułożeniu oraz fakt z góry określonego wyglądu warstwy wierzchniej.

Z drugiej strony takie podłogi wymagają precyzyjnego dopasowania wystroju całego wnętrza i przemyślanych decyzji, ponieważ mają ograniczone możliwości renowacji i nadania im odmiennego wyglądu.

Uwaga na drewno modyfikowane

Obecnie montuje się coraz więcej gatunków modyfikowanych, poddanych procesom obróbki termicznej czy chemicznej. Tego typu zabiegom najczęściej poddawany jest dąb, jesion czy akacja. Dzięki temu drewno uzyskuje ciekawe wybarwienie, jednak z jego układaniem wiążą się poważne problemy wykonawcze.

Problem różnic kolorystycznych pojawia się, szczególnie w przypadku akacji parzonej, już podczas szlifowania posadzki i jest trudny do wyeliminowania. Dlatego nie zaleca się wyboru takiego materiału na podłogę.

Układanie takiego rodzaju drewna (akacji parzonej) samym wykonawcom nie przysparza zbyt wielu problemów, natomiast należy zwrócić uwagę na kłopoty z przebarwianiem się tego typu surowca po upływie 2-3 lat. Jest to drewno bardzo podatne na działanie promieni słonecznych i intensywnie pod ich wpływem płowieje (niezależnie od rodzaju zastosowanego lakieru czy oleju), przybierając bardzo nieestetyczną, żółtawą czy nawet szarawą, i zarazem bardzo nieatrakcyjną barwę.

Taka posadzka nabiera dużych różnic kolorystycznych pomiędzy miejscami zakrytymi (przez meble czy dywan) i tymi narażonymi na bezpośrednie działanie słońca. Często wykonawcy czy producenci materiału poddawanego obróbce termicznej nie informują o tego typu zagrożeniach inwestorów, co wiąże się z wieloma reklamacjami.

Wędzone, parzone, bielone...

Montaż drewna poddanego wędzeniu czy parzeniu przysparza też wielu problemów pod kątem doboru chemii parkieciarskiej, zarówno klejów, jak również warstwy wykończeniowej. Mocowanie może stanowić problem w przypadku zastosowania drewna wędzonego w oparach amoniaku, którego pozostałości w drewnie mogą w znacznym stopniu obniżać siłę wiązania kleju. Dużej wiedzy wymaga też dobór lakieru, oleju czy wosku, ponieważ drewno modyfikowane łatwo ulega zaplamieniom i przebarwieniom pod wpływem niewłaściwie dobranej warstwy wykończeniowej.

Dość dużą popularnością, za sprawą architektów wnętrz, cieszą się ostatnio białe podłogi (bejcowane lub bielone), które są jednak bardzo trudne do utrzymania w czystości i rzadko udaję się długo utrzymać początkowy efekt wizualny – na co architekt i parkieciarz powinni zawsze zwrócić uwagę inwestorowi.