Miasto przyszłości produkujące energię

Miasto – idea powoli przeradza się w rzeczywistość. Masdar, który w języku arabskim oznacza źródło, powstaje od 2006 roku w okolicy Abu Zabi jako projekt miasta produkującego energię.

„Zielone” miasto powstające w okolicy Zatoki Perskiej, zbijającej fortunę na wydobyciu ropy naftowej, jest ewenementem i przedsięwzięciem, które śledzi cały świat. Opinie na jego temat też są różne: od pochwał i stawiania go za wzór miasta przyszłości, wykorzystującego naturalną energię słońca i wiatru, po skrajne nazywanie tego projektu kolejną fanaberią szejków naftowych ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Zobacz także: Energooszczędne oświetlenie. Dlaczego warto je zastosować

Założeniem projektu jest wybudowanie pośród piasków pustyni inteligentnego miasta, które będzie przyjazne środowisku i zapewni swoim mieszkańcom komfort życia jak w śródziemnomorskim kurorcie. Miasto ma być z założenia samowystarczalne energetycznie – będzie czerpać energię potrzebną do funkcjonowania z odnawialnych źródeł energii, takich jak: fotowoltaika czy systemy solarne.

Budowa Masdaru rozpoczęła się w 2006 r. jest to nie tylko projekt ekologiczny i architektoniczny, ale również projekt społeczny, ponieważ rodzi się pytanie: komu to miasto ma służyć? Mieszkańcom i ich codziennym potrzebom, czy firmom, które tu lokują swoje siedziby i wykorzystują trend eko do promowania własnej marki? Czy rzeczywiście będzie to miejsce do życia, czy raczej sztuczny twór i „jedno z największych miejsc pracy”, ale nie miejsc życia i budowania tożsamości lokalnej społeczności?

Stosowane technologie
Projektanci Masdaru (Foster & Partners) chcą uczynić z niego miasto o jak najmniejszej emisji CO₂ do atmosfery. Pomóc w tym ma także ogromna, 22-hektarowa elektrownia słoneczna składająca się z blisko 90 tys. paneli fotowoltaicznych. Elektrownia uruchomiona w czerwcu 2009 roku zapewnia energię na budowę miasta Masdar i firm mających tam tymczasową siedzibę. Nadmiar energii jest natomiast odprowadzany do sieci w Abu Zabi. Zakład produkuje około 17.500 MWh czystej energii elektrycznej rocznie, a zapobiega emisji 15.000 ton dwutlenku węgla.

Kolejnym systemem wykorzystującym energię Słońca jest system solarny o nazwie Shams 1, który jest największą instalacją skoncentrowanej energii słonecznej (Concentrated Solar Power) na świecie. Rozciąga się na powierzchni 2,5 km², wytwarza moc 100 MW. Jest to słoneczne pole obejmujące 768 parabolicznych kolektorów rynnowych do generowania czystej, odnawialnej energii elektrycznej. Zapobiega to emisji około 175.000 ton dwutlenku węgla rocznie.

Skoncentrowana energia słoneczna wytwarza energię elektryczną z ciepła słonecznego, a nie światła, które używane jest przez fotowoltaikę. Systemy rynnowe używają kolektorów słonecznych w formie parabolicznych luster z centralną rurą skupiającą ciepło od bezpośredniego promieniowania słonecznego. Ciepło z kolei wytwarza parę do napędzania konwencjonalnej turbiny ostatecznie wytwarzając energię elektryczną.

Zdecydowanie większymi problemami, z jakimi przyszło zmierzyć się architektom jest temperatura (i potrzeba klimatyzacji), jak również ograniczony dostęp do wody. 

Uff, jak gorąco...
W kraju, gdzie temperatura rośnie grubo powyżej 40 stopni Celsjusza, wybudowanie miasta, które jednocześnie ogranicza emisję dwutlenku węgla (powstającego w ogromnych ilościach podczas działania tradycyjnego systemu klimatyzacji) do atmosfery wydaje się niemożliwe. Włodarze Masdaru twierdzą, że dzięki zastosowanym do budowy materiałom i technologiom uda im się koszty klimatyzacji ograniczyć o ponad połowę.

Docelowo na ulicach miasta temperatura powinna być nawet o 20 stopni niższa niż standardowo. Taki komfort ma zapewnić wybudowana w centrum miasta wieża wiatrowa o wysokości 45 m, która zasysa zimniejsze powietrze i wtłacza na ulice, zapewniając odświeżający podmuch. Czujniki znajdujące się w górnej części tej konstrukcji pozwalają na sterowanie żaluzjami, które umożliwiają otwarcie w kierunku wiejącego wiatru i zamknięcie z innych stron, aby skierować wiatr w dół wieży.

Układ architektoniczny budynków, w przeciwieństwie do rozległych arabskich miast, też jest zupełnie inny. Budynki powstają blisko siebie, życie toczy się na kilku „kondygnacjach”. Dzięki wysokiej zabudowie powstaje cień na chodnikach. Ponadto, miasto jest usytuowane na północny-wschód, aby zminimalizować ilość promieni słonecznych docierających bezpośrednio na powierzchnie budynków i do okien.

Czy już dziś może funkcjonować miasto nieemitujące CO₂, czyli całkowicie zasilane energią słoneczną, wiatrową, wodną, biopaliwową? Masdar ma udowodnić, że teoria sprawdza się w praktyce.

Nie przegap najważniejszych wiadomościObserwuj nas w Google News