Beton komórkowy – zasady murowania ścian

Beton komórkowy jest materiałem budowlanym, który otrzymywany jest poprzez wprowadzenie gazu, zwykle powietrza, pod odpowiednim ciśnieniem, do plastycznej mieszanki cementowej, w wyniku czego powstają w nim jednorodne pory, zwane komórkami.

W zależności od technologii produkcji, oferowane są dwa typy tego materiału: gazobeton (powietrze wprowadzane jest przez reakcję chemiczną – najczęściej proszek aluminiowy wprowadzony do cementu) oraz pianobeton, powstający poprzez dodanie do mieszanki czynnika pianotwórczego, który wprowadza pęcherzyki podczas mieszania przy dużej prędkości.

Ponadto, beton komórkowy wykazuje wysoką odkształcalność cieplną i wilgotnościową oraz wysoki skurcz (zmiana objętości). Jest to materiał przyjazny środowisku, ponieważ do jego wytworzenia nie potrzeba dużego nakładu energii.

Beton komórkowy to materiał o niewielkiej gęstości (300-600 kg/m³) i jednocześnie dużej porowatości. Dzięki temu charakteryzuje się wysoką izolacyjnością termiczną. Pozwala to na wznoszenie ścian, które bez dodatkowego ocieplenia spełniają wymagania izolacyjności cieplnej budynków. Wytrzymałość betonu komórkowego wynosi 2-4 N/mm² (MPa), co umożliwia wznoszenie budynków o wysokości nawet czterech kondygnacji.

O zasadach murowania ścian rozmawialiśmy też z ekspertem. Poznajcie jego zdanie.

Jarosław Kwaśniak, menedżer produktu, Bruk-Bet

Ważną zaletą ścian wzniesionych z bloczków z betonu komórkowego jest ich jednorodna struktura, która korzystnie wpływa na walory termoizolacyjne budynku. Korzystając z bloczków o wysokiej dokładności wymiarowej zyskujemy gwarancję idealnego ich dopasowania względem siebie i innych elementów systemowych.

Bloczki wykonane w klasie TLMB można murować na zaprawie cienkowarstwowej, grubość spoin wynosić powinna 1-2 mm. Do ich wykonania zaleca się użycie systemowych, dopasowanych do szerokości bloczków kielni, które umożliwiają równe rozprowadzenie zaprawy o pożądanej grubości. Należy pamiętać, że murowanie kolejnych warstw zawsze rozpoczynamy od narożników, w których bloczki układamy przeciwlegle, stosując wiązanie murarskie.

Bloczki należy układać w kolejnych warstwach, pamiętając o zachowaniu przesunięcia spoin pionowych względem siebie o co najmniej 10 cm. Bloczki układane na krawędziach ścian lub przy otworach okiennych i drzwiowych powinny mieć co najmniej 12 cm długości.

Istotnym elementem ścian są zbrojenia wykonywane w strefie podokiennej, które zapobiegają powstawaniu zarysowań muru i tynku, spowodowanych niekorzystnym rozkładem naprężeń wokół otworów okiennych. Ważny jest ponadto właściwy wybór elementów nadprożowych – otwory okienne i drzwiowe przekryć można „ciepłymi” belkami nadprożowymi z betonu komórkowego lub kształtkami U, które pełnią funkcję szalunków traconych.

Ściany wzniesione z elementów z betonu komórkowego cechuje gładka i równa powierzchnia, która umożliwia wykonanie cienkowarstwowych tynków wewnętrznych o grubości 5-8 mm; na zewnątrz wykonuje się tynki cienkowarstwowe na siatce.

Budując dom z betonu komórkowego – szczególnie w technologii ścian jednowarstwowych – należy zwrócić uwagę na prawidłowe ocieplenie wieńca stropowego oraz słupów żelbetowych.