Zalety i przebieg wykonania tarasu "na sucho"

Metoda wykonywania tarasu „na sucho” na gruncie, jest bardzo korzystna zarówno z finansowego, jak i czasowego punktu widzenia. Ma ona jeszcze jeden istotny atut. W razie uszkodzenia któregoś z elementów podczas użytkowania, jego wymiana jest niezwykle prosta, bowiem nie wiąże się z koniecznością skuwania materiału, tak jak ma to miejsce w przypadku płyt klejonych do betonowej podstawy tarasu.

Zalety technologii „na sucho”

Współcześnie największą popularnością cieszy się taras budowany na gruncie. Jest to odpowiedź na oczekiwania nowoczesnego społeczeństwa żyjącego w ciągłym pośpiechu. Wymarzony taras może powstać bowiem w ciągu jedynie dwóch dni, a koszty jego budowy wyniosą nawet o połowę mniej niż w przypadku zastosowania tradycyjnej metody.

Niezaprzeczalnym walorem technologii układania płyt tarasowych „na sucho” jest to, że nie wymaga szczelin dylatacyjnych ani wylewki betonowej, co świadczy o tym, że doskonale sprawdza się na terenach o grząskim podłożu – mówi Małgorzata Gral, architekt krajobrazu w firmie Jadar.

Taras układany w ten sposób ma jeszcze kilka praktycznych zalet.

Ważna jest przepuszczalność powierzchni, dzięki której wody opadowe mogą swobodnie przenikać do gruntu, a nie tylko tak, jak sugerują wyprofilowane spadki oraz możliwości regulacji jego wysokości. W każdej chwili i z dużą łatwością można rozmontować taras i np. powiększyć lub zmniejszyć bez konieczności wylewania betonowej podbudowy – dodaje Małgorzata Gral.

Wyrównany poziom

Wszystkie prace budowlane, aby przebiegały sprawnie i bez zakłóceń, powinny opierać się o przygotowany wcześniej projekt wykonania tarasu.

Wygodny, trwały i estetyczny taras powstanie tylko wówczas, gdy potraktujemy go równie poważnie jak pozostałe elementy budynku i zaczniemy o nim myśleć już na etapie projektowania domu – zaznacza Jarosław Fiedorowicz, kierownik budowy w firmie ABW Superbruk.

Klienci, często chcą aby taras, znajdował się na takiej samej wysokości, na której znajduje się posadzka parteru. Jedynym ograniczeniem w tym wypadku staje się tylko próg drzwi balkonowych i jest to bardzo wygodne. Ergonomia niestety nie idzie w tym przypadku z praktycznością.

Aby taki zabieg miał sens, należy rozwiązać problem izolacji przeciwwilgociowej oraz termicznej ścian parteru.

Bezpieczniejsze wydaje się obniżenie poziomu tarasu przynajmniej poniżej izolacji przeciwwilgociowej ścian parteru – czyli około 15 cm poniżej poziomu posadzki wewnątrz domu. Umożliwi to dodatkowo zabezpieczenie parteru przed czynnikami atmosferycznymi (zawiewany śnieg, zacinający deszcz). Aby ułatwić korzystanie z takiego tarasu można wykonać przy drzwiach dodatkowy stopień lub niewielki podest. Jeżeli jest to konieczne można wykonać pochylnię – jest to jednak trudne z uwagi na fakt, że pochylnia o bezpiecznym spadku musiałaby mieć długość 2–3 metrów – dodaje Jarosław Fiedorowicz.

Podobnie jest w przypadku, kiedy krawędź tarasu wykonana jest na takiej samej wysokości co przylegający do niego trawnik.

Tu często napotykamy na trudność wynikającą z tego, że dom jednorodzinny ma parter wyniesiony około 30–45 cm ponad otaczający teren. Od frontu mamy 2–3 stopnie schodów, a od strony tarasu – problem do rozwiązania – wylicza ekspert ABW Superbruk i wymienia, że różnicę tę możemy zniwelować palisadą, gazonami czy ozdobnym murkiem.

Obrzegowania i dylatacja

Stabilność tarasu zapewni obrzegowanie jego krawędzi. Do tego celu można wykorzystać palisady ogrodowe, obrzeża palisadowe lub elementy stopni schodowych, układane na warstwie półsuchego betonu. Dylatacja natomiast to szczelina utworzona celowo do regulowania obciążeń w powierzchni.

Należy ją stosować szczególnie wtedy, gdy przygotowujemy wylewkę betonową na tarasie, ponieważ bardzo często bryła osiada na gruncie wraz z budynkiem. Brak szczelin dylatacyjnych umożliwiających kompensację odkształceń termicznych powoduje powstawanie naprężeń i poważnych uszkodzeń warstwy wierzchniej lub podkładu.

W przypadku tarasów układanych „na sucho” dylatacja nie jest konieczna, ponieważ taras jest konstrukcją „elastyczną”. Obciążenie tarasu zmniejszamy poprzez zastosowanie podsypki cementowo-piaskowej. Na wykończenie możemy zastosować palisady, obrzeża lub cegły, dzięki czemu ciężar tarasu rozłożony zostanie na poszczególne elementy konstrukcyjne, a nie na unieruchomioną bryłę domu – tłumaczy Małgorzata Gral.

Proces układania

Montaż płyt tarasowych można rozpocząć tylko i wyłącznie na dobrze przygotowanym podłożu. Podczas układania materiału, ewentualne różnice wysokości koryguje się za pomocą gumowego młotka. Płyt nie wolno dociskać za pomocą zagęszczarki lub wibratora mechanicznego, ze względu na ryzyko ich pęknięcia i uszkodzenia.

Poszczególne elementy układamy zachowując pomiędzy nimi ważne odstępy, które następnie wypełniamy fugą żywiczną. Spoiny możemy również wypełnić piaskiem lub drobnym grysem 1–3 mm, który rozsypujemy na nawierzchni i rozprowadzamy za pomocą szczotki – podpowiada Jarosław Kwaśniak, szef Rozwoju Rynku i Promocji Produktów, Bruk-Bet.

W zależności od rodzaju płyt i ich chłonności, przed spoinowaniem może być konieczne przeprowadzenie impregnacji płyt, którą wykonuje się metodą natrysku bezciśnieniowego lub za pomocą pędzla.

Impregnacja nawierzchni ogranicza podatność na zabrudzenia oraz zwiększa odporność na działanie czynników atmosferycznych, co na długo pozwoli cieszyć się estetycznym wyglądem tarasu i ułatwi jego przyszłe czyszczenie. 

Wybieramy idealny materiał na docieplenie poddasza.