Najpopularniejsze sposoby zabezpieczania parkietów

Niezależnie od stosowanej metody zabezpieczenia parkietu, ważne jest przestrzeganie zaleceń producenta chemii do drewna – odpowiednie przygotowanie podłoża, oczyszczenie podłogi przed aplikacją warstwy lakieru czy oleju. Nie do przecenienia jest też oczywiście doświadczenie w prowadzeniu robót parkieciarskich.

Lakiery ciągle na topie

Do najpopularniejszych preparatów, zwłaszcza wśród tych stosowanych we wnętrzach mieszkalnych należą wodne lakiery nawierzchniowe, zarówno jedno-, jak i dwukomponentowe. Po wielu latach ich stosowania cieszą się obecnie zaufaniem parkieciarzy i inwestorów.

Przez kilka lat ich stosowania wykonawcy przekonali się o tym, że „nie taki diabeł straszny” i umiejętne połączenie elementarnej wiedzy na temat aplikacji lakierów ekologicznych z wysokiej jakości produktem zaowocuje trwałym i estetycznym wyglądem posadzki drewnianej.

Wśród lakierów wodnych parkieciarze mają do wyboru bardzo szeroką gamę produktów. Podczas podejmowania decyzji warto rozważyć kilka czynników. Po pierwsze niezbędne jest określenie gatunku drewna, na jaki będzie aplikowany lakier, po drugie uwzględnienie rodzaju obciążeń, jakim poddawana będzie posadzka. Jeśli podłoga drewniana zostanie ułożona w pomieszczeniu o niewielkim natężeniu ruchu, np. w domu prywatnym, w sypialni, to spokojnie można zastosować wodny lakier jednoskładnikowy, który ma mniejszą odporność na ścieranie i zarysowania, i dodatkowo jest znacznie tańszy.

Z kolei na posadzkach ułożonych w salonach, przedpokojach czy holach warto zdecydować się na dwuskładnikowy lakier poliuretanowy w dyspersji wodnej. Innym segmentem produktów są lakiery przeznaczone do obiektów użyteczności publicznej, szczególnie hal sportowych. W tym zakresie producenci oferują specjalne linie produktów jedno- i dwuskładnikowych. Ostatnim, ale równie ważnym czynnikiem podczas wyboru lakieru powinien być gust inwestora i określenie stopnia połysku lakieru.

Jak zauważa Dariusz Turski, rzeczoznawca Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Parkieciarzy i doradca techniczny firmy Uzin: Od kilku sezonów można zaobserwować modę na podłogi w wykończeniu matowym i półmatowym. Nowością w tej dziedzinie są rozwiązania hybrydowe, łączące w jednym systemie składniki, które do niedawna wzajemnie się wykluczały. Intensywny rozwój rynku podłóg drewnianych sprawił, że w ostatnich latach producenci zrozumieli, że osiągnięto kres możliwości technologicznych w ich budowie . Ich aktualne działania sprowadzają się do rozwiązań designerskich, takich jak łączenie w podłodze różnych materiałów w celu uatrakcyjnienia wyglądu wierzchniej warstwy drewna. Nikogo już dzisiaj nie dziwią wstawki z innych gatunków drewna, wypełnianie kolorowymi żywicami, kamieniami czy też metalami. I tak technologia zatoczyła koło, gdyż ta technika to nic innego jak XVII wieczna inkrustacja, ale na trochę inna skalę.

Metoda na barwienie drewna

Barwienie drewnianych posadzek przy użyciu bejc, mimo że jest jednym z najstarszych zabiegów zdobienia drewna, nie jest obecnie zbyt popularne wśród wykonawców. Wynika to zapewne ze stereotypowego traktowania bejc przez część środowiska parkieciarzy. Faktycznie, zastosowanie starej generacji preparatów chemii parkieciarskiej służących do barwienia drewna, często wiązało się z przebarwieniami, plamami czy niejednorodnym wybarwieniem parkietu i spędzało sen z powiek wielu wykonawcom.

W rzeczywistości okazuje się, że odpowiednio dobrany preparat do barwienia drewna w połączeniu z „odwagą”, czy raczej wiedzą i doświadczeniem parkieciarza pozwala na „wyczarowanie” zachwycającej barwy podłogi.

Po przygotowaniu podkładu, przyklejeniu desek oraz wysezonowaniu podłogi można przystąpić do prac przygotowawczych związanych z procesem bejcowania. Istotne jest odpowiednie wyszlifowanie podłogi, zgodne ze sztuka parkieciarską. W ostatnim szlifowaniu warto zastosować papier ścierny o granulacji 120 – tak, aby ujednolicić chłonność powierzchni, tym samym pamiętając o tym, ażeby nie przepolerować powierzchni podłogi – zbyt mocne wypolerowanie może spowodować zmniejszone wchłanianie barwnika do drewna.

Bejcowanie to też sposób na uzyskanie odpowiedniego efektu estetycznego, baz konieczności układania gatunków drewna egzotycznego, których eksploatacja bywa w naszych warunkach klimatycznych bardzo kłopotliwa (ogromne zmiany temperatury i wilgotności oraz stopnia nasłonecznienia pomieszczeń w ciągu roku nie służą tym gatunkom). Podczas wyboru bejcy ważne jest zastosowanie pełnego systemu wykończeniowego pochodzącego od jednego producenta.

W wypadku zastosowania systemu chemii nawierzchniowej, zawsze w wypadku jakichkolwiek problemów z jednym produktem unikamy kłopotów z odsyłaniem zgłoszenia reklamacji od jednego producenta do drugiego. Zyskujemy również pewność, co do możliwości łączenia, np. bejcy z konkretnym lakierem podkładowym.

Uwaga na drewno po „liftingu”

Parkieciarze coraz częściej muszą zmierzyć się z układaniem posadzki z drewna krajowego poddanego różnego typu modyfikacjom. Montuje się coraz więcej gatunków drewna poddanych procesom obróbki termicznej czy chemicznej. Tego typu zabiegom najczęściej poddawany jest dąb, jesion czy akacja. Dzięki temu drewno uzyskuje ciekawe wybarwienie, jednak z jego układaniem wiążą się poważne problemy wykonawcze.

Problem różnic kolorystycznych pojawia się, szczególnie w przypadku akacji parzonej, już podczas szlifowania posadzki i jest trudny do wyeliminowania. Układanie takiego rodzaju drewna samym wykonawcom nie przysparza zbyt wielu problemów, natomiast należy zwrócić uwagę na kłopoty z przebarwianiem się tego typu surowca po upływie 2-3 lat.

Czytaj także: Jakich błędów unikać przy montażu wodnego ogrzewania podłogowego

Drewno parzone czy wędzone jest bardzo podatne na działanie promieni słonecznych i intensywnie pod ich wpływem płowieje (niezależnie od rodzaju zastosowanego lakieru czy oleju), przybierając bardzo nieestetyczną, żółtawą czy nawet szarawą (siwą) i zarazem bardzo nieatrakcyjną barwę. Montaż tego typu drewna przysparza też wielu problemów pod kątem doboru chemii parkieciarskiej, zarówno klejów, jak również warstwy wykończeniowej.

Mocowanie może stanowić problem w przypadku zastosowania drewna wędzonego w oparach amoniaku, którego pozostałości w drewnie mogą w znacznym stopniu obniżać siłę wiązania kleju. Dużej wiedzy wymaga też dobór lakieru, oleju czy wosku, ponieważ drewno modyfikowane łatwo ulega zaplamieniom i przebarwieniom pod wpływem niewłaściwie dobranej warstwy wykończeniowej.

Drewno poddane obróbce termicznej lub chemicznej nierównomiernie chłonie lakier lub olej, co powoduje liczne zaplamienia i przebarwienia na powierzchni posadzki. Stąd, parkieciarz liczący się z takim zagrożeniem, powinien zastosować odpowiednią chemię parkieciarską, tj. dostosowane do tego typu drewna systemy lakiernicze i olejo-woskowe.

Wykluczone jest rozprowadzanie lakieru szpachlą lakierniczą, ponieważ na wyschniętej powłoce lakierniczej uwidaczniają się wszystkie ruchy narzędzia. Natomiast podczas niestarannego nanoszenia lakieru za pomocą wałka mogą pojawiać się tzw. nakładki lakiernicze, które wyglądają bardzo nieestetycznie.

Niezależnie od wybranego sposobu wykończenia podłogi, zawsze warto przestrzegać zaleceń producenta systemu, związanych z warunkami i zasadami aplikacji poszczególnych warstw.